Het laatste verhaal

Vrijdag 13 april

We zitten op het strand. Er klinkt wat muziek. Palmbomen wuiven heen en weer. Vandaag is de lucht bewolkt en er staat flink wat wind, de golven gaan tekeer. In de branding zijn vissers druk in de weer een meterslange fuik binnen te halen. Kinderen en vrouwen staan te wachten op hun deel. Maar de vangst valt een beetje tegen vandaag.

‘’Moet jij niet nodig een blogje schrijven?’’ vraagt Teus, die naast me zit. Hij heeft gelijk! Het is m’n laatste dagje hier. Maar eigenlijk heb ik geen zin om te schrijven. Want ik weet niet zo goed wat ik voel. Naar huis wil ik nog niet echt. Maar blijven ook niet. Nu we weer samen zijn besef ik hoe belangrijk tie voor me is, hoe leuk het leven samen is. En hoe makkelijk.

Alleen is ook maar alleen. Mooie dingen kun je niet delen. Alleen opschrijven kun je het. En als het tegenzit moet je jezelf tot kalmte manen, in plaats van dat die ander het doet. Zoals vorige week, toen ik op weg was naar het vliegveld in Tamale met de scooter. Omdat me dat wel leuk leek, een rit van 3 uur maken. Ik kreeg een lekke band, ‘s avonds in het donker ergens op een onbekende plek in de buurt van een paar hutten zonder stroom. Uiteindelijk komt het altijd goed, zeker met Ghanezen om je heen. En lach je er later om, ben je zelfs een beetje trots op al die bizarre avonturen. Ik wel tenminste ;-)

Maar goed, terug naar wat ik voel. Ergens heb ik alles al afgesloten de afgelopen week. Of toch niet? Starend naar de horizon laat ik op het strand alles nog eens de revue passeren.

Zoals de laatste 2 weken. Die waren druk. Dingen afsluiten, ik heb nog een leuke workshop personal skills gegeven aan een groep jonge naaisters. Ik was blij met die workshop, want verder was het schoolvakantie, en had ik geen lessen meer. Ook heb ik een rapport gemaakt van alle lessen op school, zodat ze het verder kunnen ontwikkelen in de toekomst. Dat koste wel wat tijd, want het moest in het Engels. En m’n hoofd was al ergens anders inmiddels.... Als het bijna voorbij is, dan kun je ook niet meer wachten lijkt het wel!

Maar voor ik het wist was het 4 april, en vloog ik ‘s morgens vroeg vanaf Tamale naar Accra, om daar Teus op te wachten die ’s avonds aan zou komen. Met de bus is het 15 uur en daar had ik geen zin in. Nu had ik een hele dag aan het strand. Een beetje mentale voorbereiding, maar ook voor een laatste schoonheidsslaapje, beetje bij bruinen, en een voetmassage inclusief gelakte teennageltjes…. Samen met m’n nieuwe jurk was ik er helemaal klaar voor!

En het was het waard.
Die eerste heerlijke en vertrouwde knuffel vergeten we niet meer zo snel. We liepen weg als 2 trotse tortelduifjes die samen de hele wereld aankunnen. ;-)

Die vrijdag hebben we gerelaxed in het hotel. Zaterdagochtend vroeg vlogen we naar Tamale. Daarna reden we bepakt en bezakt samen op de scooter naar Karimenga. Gelijk de vuurdoop voor Teus, 3 uur lang rijden in de steeds warmer wordende zon. Samen met alle nieuwe indrukken, was hij aan z’n eindje tegen de tijd dat we er waren, en logisch.
Het weekend was geweldig. Zoals ik had verwacht. We hadden de Green House (het gastenverblijf) voor onszelf. Iedereen voelt zich daar snel thuis, en binnen no time was ook Teus lid van de familie. Vooral de jongeren vermaakten zich opperbest met ‘’Toys’’, zoals ze hem noemden.

Zondags schonk ik namens mijn familie uit Nederland een stel nieuwe Bijbels aan de kerk in Karimenga. Die konden ze goed gebruiken. En ze waren blij! Dat uitten ze niet bescheiden, maar heerlijk uitbundig met roepen klappen en zingen. Dat zal ik vooral missen denk ik in Nederland qua mentaliteit. Wij zijn soms een beetje te beschaafd geworden.

Zondagmiddag werden we warempel nog overvallen door een mini-storm. We zaten spelletjes te doen en opeens was er alleen maar wind, regen en zand. Je kon niet meer kijken zo sneed de wind met zand in je ogen. We doken een hut in maar ook daar bleef het niet droog door de rieten daken. Vreemde gewaarwording! Gelukkig was het daarna zo’n 24 uur lekker koel. De hitte was even uit de lucht.

Ibrahim greep de gelegenheid aan om maandag de dam van Karimenga aan te pakken samen met het hele dorp. Ibrahim is ooit een maand in Nederland geweest en heeft daar onze ingenieuze systemen gezien op het gebied van water. Hij heeft een dam gemaakt in Karimenga om zo regenwater op te vangen voor het dorp. Die dag was het hele dorp (vooral de vrouwen zoals gewoonlijk) in de weer om de wal van zand uit te breiden en te verstevigen.’’Neeltje Jans’’ noemt Ibrahim deze dam ;-). We namen gelijk een kijkje bij zijn boerderij en hij showde ons hoe ze stenen maken van klei.
Verder was het een minder leuke dag, want het was de dag van afscheid nemen. En daar houden we niet zo van. Ik had nog een afspraak met John (m’n baas) om e.e.a. te bespreken. We bezochten de markt voor wat souvenirs. Daarna gingen we naar Zaare (m’n huis) om daar spullen op te halen en afscheid te nemen. Ik liet flink wat spulletjes achter, en had foto’s laten ontwikkelen van alle familieleden. Dat vonden ze leuk, vooral de oude oma’s. ik kreeg nog een gewaad mee voor pa in Nederland, als geschenk omdat ze zijn geweest. Superlief! Verder moesten er praktische zaken geregeld worden, spullen mee, scooter inleveren, evaluatie met Meet Africa (de organisatie die alles mogelijk maakten), nog wat kleding ophalen die ik had laten maken. Dat lukt me dus nooit, emotionele zaken zoals afscheid nemen in combinatie met nadenken en niets vergeten. Gelukkig had ik Teus aan m’n zijde, die is iets minder verstrooid van aard.

’s Avonds gaven we een Barbecue in Karimenga, met vlees dat we hadden gekocht. Het was gezellig en ik voelde me lekker op m’n gemak. Het was goed zo! ‘s avonds laat zaten we met een klein groepje nog om het kampvuurtje. Ze improviseerden met de trommels erbij nog een liedje wat ze zongen ‘’Goodbay Suzy’’ was de songtekst. En zoals muziek altijd kan bij mij, gebeurde nu ook: er kwamen wat traantjes los…

Die nacht sliepen we op het dak, ik sliep onrustig. De volgende ochtend vertrokken we om half 6 richting het vliegveld. In de schemering gaf ik de familie in Karimenga nog een knuffel. Ze stonden al klaar. Ik kreeg nog een toespraakje van Jaro (gastvader) waarin hij me alle goeds wenste, en vooral aangaf dat ik deel ben van dit dorp en te allen tijde welkom ben. Hij was geëmotioneerd, ik denk ook omdat hij niet meer zolang heeft. Hij is oud en gaat achteruit in zn gezondheid. Ik zal hem nooit meer zien denk ik. Alsof de taxichauffeur onze stemming aanvoelde, draaide hij melancholieke muziek. Ik zat achterin en dacht, dat was het dan!

We vlogen weer terug naar Accra, om daar de laatste 4 dagen door te brengen aan het strand, in een heerlijk resort. Simpele kamers, maar met airco. Palmbomen, cocktails, uitzicht over zee; wat wil je nog meer! Maar het noorden blijft het leukst. Daar waren we unaniem het over eens. Vooral toen er een Ghanees met één slipper van Teus vandoor ging op het strand. Wat die gast daar mee moest?! Als je mensen om je heen niet kunt vertrouwen dan ga je je ook nooit thuis voelen.

Donderdags bezochten we Cape Coast (met een Ford bekend van slavenverleden) een mooie plek met een gruwelijk verleden. Daar werden Afrikanen verzameld en op boten gezet, op weg naar een toekomst als slaaf in een vreemd land. Je kunt je niet voorstellen wat slavenhandel is. Nederland was een belangrijke speler in deze geschiedenis! Dan ben je even niet trots op je land. Verder bewandelden we de bekende hangbruggen van Kakum (park met loopbruggen tientallen meters boven een oerwoud-achtig bos) Het uitzicht was mooi. En ik genoot ervan om weer in een groene omgeving te zijn. Tegelijk loop je weer tussen de toeristen, en dan besef je hoe leuk het is om niet tussen toeristen te leven ;-D

En vandaag, vrijdag maken we een laatste strandwandeling. Ik adem de Afrikaanse lucht nog eens diep in en Teus vertelt me dat hij het hier geweldig vond.
En ik? Het is lastig deze ervaring samen te vatten. En besluit dat thuis in Nederland pas te doen, want op afstand zie je de zaken vaak beter... Dat heb ik geleerd hier in Ghana.

Donderdag 19 april

Het is bijna een week later. Uiteindelijk was het niet vrijdag, maar zaterdag dat we naar huis vlogen. Want we misten onze vlucht. Ik dacht dat 1,5uur van tevoren op het vliegveld aanwezig zijn wel op tijd was, maar dat bleek niet zo te zijn. De incheckbalies waren al dicht tot onze grote verbazing. Mijn smeekbedes, inclusief echte krokodillentranen, en zelfs het aanbieden van geld; het mocht niet baten. de vriendelijke Ghanezen waren opeens gemene eigenwijze ambtenaren geworden. We konden weer terug naar het hotel. Sommigen noemen het een echte Bosch-actie, zo laat op het vliegveld aan komen zakken, maar ik noem het vooral slechte service en slecht geïnformeerd worden dat je vervolgens niet meer mee kunt. Zulke geintjes kosten veel geld.

24 uur later waren we wél op tijd, en was de vrolijke stemming weer helemaal terug, na de hele dag genieten aan het zwembad enzo. Ik had even gebabbeld met de KLM-bemanning, die in hetzelfde hotel zat, en ze waren poeslief voor ons tijdens de terugvlucht, want medelijden hadden ze wel.

Over het feit dat m’n visum was verlopen (één week, ik had geen zin gehad die ene week nog te verlengen) en ik daarvoor een hokje in moest op het vliegveld en alsnog de verlenging moest betalen na een hoop gedoe, hadden we het maar niet. Want dat was wél een gevalletje typisch risicootje-teveel-genomen-en-een-beetje-te-gemakkelijk-gedacht-SUUS!

En nu ben ik al weer 5 dagen thuis. Oost west thuis best zeggen ze en dat is waar. Maar het is wel wennen, het echte ‘’thuis gevoel’’ is er niet zomaar na zo’n tijd. Dat moet weer komen. Zoals de keuken thuis, die lijkt veel sterieler en meer onberispelijk dan die ooit was. Na zo lang leven in stof en rommel. Ik geniet van iedereen weer zien, vertellen en luisteren, heerlijk slapen zonder herrie, Hollandse kost en de frisse lucht. En verder is het weer met de neus op de feiten, hop aan het werk! Alsof ik letterlijk weer geland ben ofzo. Het gaat vanzelf.

Maar even terug, ik zou dit avontuur nog samenvatten! Ik doe een poging, hier onder. In een soort van Poezie. ;-)

Maar eerst wil ik iedereen bedanken voor alle support! In welke vorm dan ook. Ik waardeer dat enorm!!!!




Ode aan Ghana

In een andere cultuur
Zonder welvaart
blijft de basis over
Bij jezelf ook,
overigens
Je ontdekt de pracht
Van een primitief leven
Samen delen
Het lachen om niets
Vergeten van de tijd
Geduldig zijn
Niet denkend aan morgen
Het onderdeel zijn
Van God en natuur
Je gaat het waarderen
Want je weet
Dat het ooit zo hoorde te zijn

Je gaat houden
Van de mooie zwarte huid
de trotse vrouwen
gespierde mannen
hun ondoorgrondelijke gezichten
en expressieve karakters
Meestal lekker in hun vel
De kleurrijke kleding
Maar ook de geuren, de muziek, de veerkracht
Het gaat in je genen zitten
Ik neem het mee
Voor de rest van m’n leven

En verder?
Ondanks de armoede
De rommel, de laksheid, het denksysteem
Zijn we volledig gelijkwaardig
Medelijden voel ik niet
Want een beter leven
Moet je zelf creëren
Maar elkaar helpen
Is ook de basis
van ons bestaan

En zij?
Neem me mee naar Holland!
Vroegen ze vaak.
Verlangen naar een beter leven
Of is het soms aangeleerd?
Want het gras daar dor
In een wereld vol groene weiden
En de regen
Die komt maar niet