Familie op bezoek!

Hallo iedereen! Het is weer de hoogste tijd voor een verhaal, ik kreeg al reacties waar het bleef, en logisch. Het gaat heel goed, nog steeds lekker aan het werk voor YHFG, maar vorige week niet want ik had m'n Family hier op bezoek! En daar gaat dit verhaal over: de familie Bosch in Ghana ;-)

Zaterdagmorgen vroeg kwamen ze aan in Tamale met een binnenlandse vlucht, met 6 man. Ik stond in alle vroegte te wachten samen met Ibrahim, en was very happy ze weer te zien! Doordat ik een zus in Canada heb wonen weet ik een beetje wat het is om familie weer te zien na een hele tijd. En dat is vooral dat na een paar minuten alles weer gewoon is; oud en vertrouwd. Nu net zo. Maar dat ze speciaal voor mij komen, voelt wel heel bijzonder. Ik voelde wel wat traantjes prikken ;-)

Achterin de pick-up van Ibrahim gingen we richting Karimenga. Pa, ma, zus Brechtje met man Ron en broertje Gerard met vriendin Bea. Brecht en Ron hadden al een dag of 4 doorgebracht aan de kust in een luxe hotel, voordat ze naar het noorden vlogen. Eigenlijk een beetje om de rest van de vakantie te compenseren. Want ze zagen er aardig tegen op; dat primitieve leven hier. Maar ze hadden ooit beloofd dat ze zouden komen kijken en dus moest het gebeuren ;-).
De rest van de familie was woensdag al aangekomen en met elkaar hadden ze er al 2 mooie dagen opzitten in het zuiden. O.a. Cape Coast gezien (vroeger het centrum van de slavenhandel), de markt in Accra bezocht, Afrikaans gegeten naar een ontwikkelingsproject van een Nederlander geweest. Al aardig geacclimatiseerd dus!
Maar Noord-Ghana staat wel in contrast met zuid-Ghana, en terwijl we door het dorre landschap reden met hutjes links en rechts zag ik ze denken; '' Wat gaat dit worden?''.

Het zou een geweldig avontuur worden.
We verbleven het weekend in Karimenga, waar ik de eerste 2 maanden gewoond heb. In het guesthouse de Green House, en dat is een geschikte plek om te verblijven. Rustig, mooi, sfeervolle ruime hutten, schattige kindjes, lekker eten, prachtige avonden; kortom echt een stukje cultuur proeven. Het is wel heel warm en primitief overnachten zonder elektriciteit en stromend water, maar daar heeft het juist charme. We bezochten als eerste natuurlijk m'n gastgezin. Waar inmiddels 2 nieuwe vrijwilligers verblijven; Bas en Jorien, een leuk en gezellig jong stel. Fati en Jaro waren erg gastvrij, zoals ik verwacht had. Ze hadden er naar uitgezien m’n familie te ontmoeten. Het hele huis werd uitgebreid bekeken inclusief de hut waar ik geslapen heb. We bezochten ook de chief, die we volgens formeel gebruik noten en wat geld aanboden.
De mannen waren inmiddels gestrikt voor een potje voetbal met de jongens uit het dorp, ze moesten flink aan de bak en zweten dat ze deden! Met de rest deed ik een rondje door het dorp. Iedereen was onder de indruk van de armoede, mensen die helemaal niets hebben, kleine kinderen die er verslonst bijlopen of liggen. De rommel die overal slingert. De bekende cultuurschok.

's Avonds was het tijd voor buiten douchen met een emmer water en een kalebas, lekker eten bij kaarslicht, trommelen, praten met de andere vrijwilligers. En slapen op het dak van de Green House!
En allemaal vonden ze het geweldig. Maar op zondag kwam alles echt 'samen'. 's Morgens naar de kerk in het dorp, dat was bijzonder. Ik zag dat iedereen ervan genoot. De preek werd netjes vertaald in het Engels zodat we er ook nog wat van opstaken. Daarna gingen we eten bij m'n gastgezin. Met z’n allen buiten onder het bladerdak aten we lekkere rijstballen met pindasoep. En we werden blij verrast: namens de familie kregen we een witte haan aangeboden, en dat staat symbool voor een groot en bijzonder geschenk. Wij gaven als familie een kinderbijbel terug. In het engels, met plaatjes. Die viel in smaak; hij werd gelijk helemaal doorgebladerd en geanalyseerd.
Dit zijn van die momenten, die je nooit meer vergeet.

Zondagmiddag was het tijd voor relaxen, spelen met de kinderen, gesprekken voeren. Ook hebben we met de hele familie water gehaald voor het huis van fati. Allemaal een emmer water volpompen, op je hoofd en lopen maar! Hilarisch en mooi tegelijk. 's Avonds werd de haan geslacht onder toeziend oog van iedereen en werd er wederom lekker gegeten en getrommeld. Ook kregen we Afrikaanse verhalen te horen van onze storyteller Kwami. Daarna was het tijd om lekker door te zakken, en met Bas en Jorien erbij hadden we het erg gezellig. Deze avond sliepen we opnieuw met z'n allen op het dak inclusief pa en ma, maar een onheilspellende onweerslucht en wind zorgde ervoor dat iedereen toch weer 1 voor 1 z'n hut in ging...

Maandag was Brecht jarig. En dus versierden we het Green House in alle vroegte met slingers en ballonnen zodat ze zich wel jarig zou voelen in het verre Afrika! De rest van de dag hadden we een druk programma. Eerst togen we naar Tongo, waar zich een belangrijk orakel bevindt; een heilige offerplaats. Ergens bovenop een berg in een hol die uit grote brokstukken/stenen bestaat. Het was een aardige klim maar wel de moeite waard qua uitzicht. Eerst liepen we door het 'paleis' van de chief van Tongo. pa en ma haakten af halverwege de klim naar de heilige plek. Het was warm en vrij steil, maar het had vooral te maken met principes denk ik; ze hebben het niet zo op heidense praktijken ;-). Want dat was het, een voodoo-hol met duizenden karkassen van dieren die geofferd zijn en worden. De stank was verschrikkelijk. Mensen komen van heinde en verre om daar te offeren en de goden goedgezind te houden. Uiteindelijk gingen alleen de jongens naar binnen, want alle bovenkleding moest uit en daar hadden we als vrouwen even geen zin in; klauteren in je naakie.

Daarna stond Bolgatanga op het programma, bezoek aan m'n werk, naar de markt, telefoons opladen, eten, geld wisselen, naar m'n huidige gastgezin, stof kopen voor jurken. En dat alles met pa achter het stuur van de auto van Ibrahim. Het was zweten maar ging goed.
Het bezoek aan m'n werk was leuk, We spraken met John (m'n baas) en hebben m'n werkplek bekeken. We aten bij de SWAP; mijn restaurant waar ik elk weekend 1 keer luxe eet.
Tegen de avond kwamen we bij m'n huidige gastgezin aan, die hadden ze de hele dag al uitgekeken naar ons bezoek. Maar eerst hebben we stof weggebracht en maten opgemeten in de naaishop van m’n gastmoeder, zij is naaister en gaat mooie jurken maken voor alle dames.
Bij m’n gastgezin werd opnieuw het hele huis bekeken, wat groter en luxer is. En we kregen opnieuw een geschenk: 2 mooie rieten manden geweven door mn 'opa' hier. En wij gaven weer een Bijbel terug.
We bleven niet heel lang, iedereen was moe aan het worden. Ik had het idee dat ze wel een beetje teleurgesteld waren dat we kort bleven, maar we hadden gewoonweg geen tijd. Pa reed terug met een flinke gang in het donker, hij was niet bang voor overstekende geiten of koeien! Terug in Karimenga moest Brecht overgeven. Dat lag niet aan de rijstijl, maar aan rommelende magen en darmen. Geert was inmiddels ook aan de diaree. Hoort er allemaal bij hier in Afrika.....
Maar het mocht de pret niet drukken, want het was alweer de laatste avond in Karimenga, en dat moest gevierd worden, evenals de verjaardag van Brecht natuurlijk. Dus aten we lekkere parelhoenen en rundvleesspiezen van de bbq. En werd er vol overgave Happy Birthday gezongen. En volgens afrikaans gebruik solo-gedanst bij de trommels. Waarbij iedereen om de beurt in het midden een dansje moet doen. Ja, inclusief pa en ma. Een van de meest hilarische momenten in m’n leven. ;-)

Ondertussen was ik druk bezig met een auto regelen. Want we zouden nog 3 dagen gaan rondreizen. Inclusief een bezoek aan Mole nationaal park (op Safari).
Brecht en Ron zouden dinsdag terugvliegen, maar hadden hun ticket te verzet tot donderdag zodat ze meekonden. Zo leuk vonden ze Ghana!! ;-) We zouden we per tro tro (busje) reizen; het lokale vervoer in Ghana. Is leuk en er passen meer mensen in. Maar wel een eigen tro tro met chauffeur. Ik had een luxe en nieuwe gevonden, maar de avond van tevoren bleek deze toch niet geschikt. En dus werd het halsoverkop nog een andere. En 's morgens om 7 uur stond ie daar... een echte ouderwetse, 3e handse krakkemikkerige tro-tro. Maar wél met een goede chauffeur volgens Ibrahim. Daar vertrouwen we dan maar op, net als de grote leus die op de voorruit stond: ‘’Believe in God’’

De vrijwilligers in Karimenga, Bas en Jorien, hadden ook besloten mee te gaan naar Mole, en dus waren we met ze negenen. Zie je het voor je? Een oude tro tro in Ghana volgestouwd met blanken en bagage. Mooie tegenstelling ;-). We rammelden er zowat uit onderweg naar Mole, want die weg is slecht, zeer slecht. Maar we hadden schik. Alhoewel, todat er een paar pick-ups vol gas voorbij reden. En wij daar met 40kmpu aan het voortploeteren waren. Waarom had ik dit ook alweer bedacht?!
We kwamen heelhuids aan. Enorm smerig, onder het stof en zweet. De rest van de dag hadden we het niet meer over Safari, maar alleen over koude biertjes drinken en lekker zwemmen in het zwembad bij het hotel.
De volgende ochtend 7u was het tijd voor een safari te voet. We zagen gelijk al een olifant, en herten en wat apen. Eigenlijk was 1 ochtend te kort om veel dieren te zien, maar het is alleen al mooi om in de vroege oochtendzon door die ruige natuur te lopen samen met een gewapende gids die veel weet.

Rond de middag reden we weer aan richting het zuiden. De weg was nog steeds slecht.
En ja, het was te verwachten:”we kregen pech in de middle of nowhere. één wiel was geheel en al naar achter geschoven. Ik heb er geen verstand van, maar de mannen krabbelden aardig achter hun oren. En onze chauffeur was verdwenen. In het bos, waar hij naarstig op zoek was naar een stuk boomstam wat als krik moest dienen. Het voordeel van een land vol 3e hands auto's is dat de drivers erg creatief zijn.
Het wiel werd gefikst, al hoewel er een paar keer onderhoud tussendoor nodig was wisten we de eerstvolgende grote stad te bereiken. Waar alles uitgebreid vervangen werd. En wij lekker konden genieten van een koud biertje. Opnieuw smerig en bezweet, zaten we in een onbekend stadje in een vage ‘kroeg’. En toch zat de stemming zat er nog steeds goed in.

Want het heeft wat, zo reizen. Ramen open, de warme wind in je haren, overal stof, muziekje aan, eten uit een zakje wat op straat gekocht is.
Uiteindelijk kwamen we 's avonds laat aan in Techiman waar we zouden overnachten. Halverwege werd de chauffeur gebeld dat z'n vader overleden was. Hij moest dus terug. Ook dat nog! In Techiman moesten we dus nieuw vervoer regelen. Het werd weer een busje, die er beduidend beter uitzag dan de eerste. M'n geduld werd flink op de proef gesteld, improviseren is lastig hier in Ghana, alles is vaag. Alhoewel ook wel weer alles mogelijk is. Alleen het onderhandelen is al vermoeiend...

Het hotel was gelukkig goed. Er was een groot feest bij de bar. I.v.m. een nationale feestdag hier in Ghana. Voor ons werd speciaal recht voor de deur op de parkeerplaats een zitje geregeld, dat was even heerlijk zitten!

De volgende ochtend ging de reis verder. Laatste dag alweer! We waren wat vermoeid door inmiddels een paar korte nachtjes. Het busje was prima alleen nu was er iets mis met de chauffeurs. De bijrijder begon de rit warempel met een gebed maar dat kon hun dubieuze gedrag niet verbloemen. De chauffeur had constant een wit staafje in zn neus waar hij uit snoof. En dat was niet voor de hoofdpijn zoals hij me eerst vertelde. Na elk snuifje begon hij in trance te zingen, en had totaal geen oog voor ons. Pa zei op een gegeven moment: die kerel is zo stoned als wat! Dan zal het wel waar zijn. Levensgevaarlijk, want hij reed als een gek zo hard en agressief, vooral in het drukke Kumasi. Z'n shirt had ie al uitgetrokken, helemaal opgefokt dus. Ook kochten ze een tros bananen en in het volgende plaatsje werden de schillen weer aan mensen gegeven die toevallig voorbij kwamen lopen. Wat zat er nog meer in die schillen? Wij zaten braaf achterin, als dekmantel voor lugubere handeltjes haha. Maar dat was niet het ergste, het was druk, druk, druk en we stonden lang vast in de stad. Waardoor inmiddels de stress begon toe te slaan, want het was al tegen 11 uur in de ochtend, hadden nog zeker een uur of 5 reizen te gaan naar Accra en m'n zus zou 's avonds om 7 uur vliegen. En de bus naar Accra moest nog geregeld worden. Iets te strakke timing ;-/

Wat een chaos is het in grote steden als Kumasi, iedereen wil wat van je als toeristen niemand kun je echt vertrouwen. Uiteindelijk toch een VIP bus te strikken die bijna gelijk vertrok. Achterover zitten in grote lederen stoelen en airco. Lekker hoor! Toch waren we het erover eens dat het ook wel een beetje saaie manier van reizen is ;-). Inmiddels moest ook Bea overgegeven, mede door het gehobbel van de wegen. En waren de meesten aan diaree. Uiteindelijk waren we precies om 5 uur op het vliegveld. Op het randje!

Pa en ma en Geert en Bea vlogen om 11 uur ‘s avonds. En dus togen we eerst naar Movenpick, (het superdeluxe hotel waar m’n zus zat) om daar heerlijk te dineren en vooraf gebruik te maken van de douches bij het zwembad. Een luxe warme douche, Carpaggio, biefstuk, sushi... ik voelde me letterlijk in de watten gelegd. Maar wat een verschil ook; opeens in een uber-beschaving verkeren.
Het afscheid met de familie viel me gelukkig mee. Nadat ze allemaal weg waren heb ik het eerste beste hotel bij het vliegveld gepakt wat ik tegenkwam en eindelijk weer geslapen als een roos. Want het was toch wel spannend geweest de hele fam op bezoek. Ik heb het hele weekend geluierd en (na)genoten aan het strand in Accra. En inmiddels weer terug in Bolgatanga op m’n stekkie.

Het was een vakantie om nooit te vergeten, vanaf nu deelt m’n familie een stukje van mijn ervaring hier! Vooral het weekend in Karimenga. De foto's spreken ook voor zich denk ik. Want zoals ma nog zei; je kunt erover schrijven maar je moet het vooral beleven.
Ik ben daar super dankbaar voor. Ik weet dat ze trots op me zijn, wat ik hier doe en hoe ik het doe. Maar ben vooral ook heel trots op hen. Dat ze gewoon kwamen. Het geld en de moeite ervoor over hadden. Alles zagen als een avontuur, genoten, alles wilden weten, de humor overal van inzagen, zelfs van overgeven en diaree. ;-)
We waren niet helemaal compleet als fam, maar hoop dat de thuisblijvers kunnen meegenieten via de foto’s en verhalen. Thanx fam!
Het heeft mij in elk geval weer nieuwe energie gegeven, om optimaal te genieten van de laatste weken hier!

Dikke knuffel voor iedereen