Niet jij maar zij

Allereerst Happy New Year voor iedereen! Hier hebben we het goed gevierd, een komische combinatie van Ghanese en Nederlandse gebruiken: kampvuur, BBQ, dansen, slingers, sterretjes, wijntje erbij. Op 1 januari hielden we een feestje in het Green House speciaal voor de kleine kids (bedacht door Ibrahim). De ouders van Johan zijn hier 2 weken op bezoek en die hadden van alles mee. Ze werden omgedoopt tot ‘’Vader en Moeder Nieuwjaar’’ verkleed met kleden en attributen die voorhanden waren. Het was één dolle feestboel met slingers, ballonnen, schminken, Vegtersrolletjes en Limonade uitdelen. Jong en oud vond het helemaal geweldig, want dit maken ze echt nooit mee. Op 2 januari maakten de jongeren uit het dorp het feest compleet door opnieuw een DJ in te huren. Ze leggen dan met z’n allen geld in. (2 euro pp)

Bij ons was de energie aardig op inmiddels, maar uit beleefdheid hebben we het feestje toch even bezocht. Deze keer deed de generator het wel de hele nacht…. Had m’n oordoppen dus weer even flink nodig op bed.
Blij dat de rust inmiddels is teruggekeerd!

Er waren nog wat gasten de laatste weken, dus ik heb mooi meegelift op diverse uitstapjes die werden gemaakt, o.a. een bezoekje aan Bongo en Sirigu. In Bongo bezochten we de chief, deze heeft een belangrijke positie. Sirigu staat bekend om z’n mooie beschilderingen op o.a. de huisjes, en er is een project waar vrouwen de mooiste potten, schilderijen en manden maken en verkopen. Helaas waren ze niet aan het werk i.v.m. Nieuwjaar.
Op de terugweg lekker op het dak van de pick-up gezeten, en dan vooral hard lachen om de gezichten van de Ghanezen als ze opeens blanken op het dak van een auto zien zitten.

Morgen vertrek ik met o.a. de ouders van Johan naar Molé, een Nationaal Natuurpark in Ghana waar we wild gaan spotten. Daar heb ik veel zin in!! Dinsdag kom ik terug, en dan ga ik gelijk door naar m’n nieuwe gastgezin en project in Bolgatanga, de Youth Harvest Foundation. Daar ben ik wel aan toe merk ik: echt aan de slag voor een groter en meer gestructureerder project waar veel te doen is.

Ik ga vast nog veel weekendjes doorbrengen in de Green House want het is dichtbij, maar toch is het gek deze periode hier af te sluiten. Vandaag zijn we in de stad en ik ga nog een cadeau voor m’n gastgezin kopen om ze te bedanken voor alle gastvrijheid. Ik wilde ze eigenlijk 2 varkentjes geven zodat ze die kunnen doorfokken en verkopen. Van dat geld kunnen dan mijn ‘zusjes’ misschien weer doorleren straks.
Maar daar is lastig aan te komen op korte termijn, dus waarschijnlijk wordt het een schaap ofzo ;-)

De afgelopen week hebben we nog best wat gedaan, ik heb o.a. de borden voor aan de weg afgeschilderd. Er liepen ook wat discussiepunten zoals het onderverdelen van de verantwoordelijkheden, salaris voor degenen die echt werken in het Green House en de tarieven van de kamers et c. Deze week zijn er wat knopen doorgehakt en het is leuk mee te denken vanuit de view die ik de afgelopen weken heb opgedaan.

Maar voel ik me echt voldaan? Nee. Ik had meer initiatief kunnen nemen, ben te afwachtend geweest. maar ik heb het niet gedaan. Waarom niet? Omdat het tegen m’n gevoel indruist.

Ik ben me er nog steeds erg van bewust dat ik een Nederlander ben, en die kijken naar elk project met een blik van: wat kan beter? Hoe gaan we de problemen hier even oplossen? Goed bedoeld, maar de drijfveer is meestal: ík wil hier wat toevoegen, want dat geeft me een goed gevoel. En ik ben er toe in staat. Oh ja? En graag een beetje tempo, want we willen het wel voor mekaar hebben vóórdat we weer weg zijn. Het irriteert me mateloos, dat kritisch kijken naar zaken van een ander. En vooral de zelfvoldaanheid. En zelf ben ik geen haar beter.

De mensen hier doen het echte werk. Zij blijven, jij niet. De kunst is om ze zelf aan het denken te zetten. Blijven doorvragen. En ze zelf de oplossing laten bedenken. Of gewoon te luisteren, in te stemmen met hun ideeën. Zodat zij zich gesterkt voelen. Ook al sta je er niet 100% achter. Het hoeft niet perfect. Dus jezelf naar achteren plaatsen. Is wel wat minder spannend misschien. En geeft een minder voldaan gevoel.

Misschien heb ik de afgelopen weken dus wel het juiste gedaan?! ;-)

Het geheim van ontwikkelingssamenwerking is –denk ik- écht luisteren en geduld hebben. En laat ik daar nu nét niet zo goed in zijn. haha. Ooowww wat is dat moeilijk soms. Ghanezen vertellen eerst een lang verhaal, en aan het einde de clou. Halverwege ben ik vaak al zo afgehaakt, of moe van de inmiddels al zelfverzonnen conclusies, dat ik de uiteindelijke clou mis. ;-)

Genoeg uitdaging nog dus…