Op safari en verhuizen

De laatste dagen in Karimenga zijn een beetje chaotisch. Opeens krijg ik stress en wil ik zaken afronden die nog moesten gebeuren. En dat geldt ook voor Johan en zijn ouders, want die vertrekken ook dit weekend. Als je haast krijgt is het niet prettig vertoeven in Ghana, want dan lijkt het of niets meewerkt. Het is warm, mensen doen niet wat je wil, enzovoorts.
Uiteindelijk is niet alles af, bijvoorbeeld de borden aan de weg: nog niet helemaal klaar.1 bord heeft een pijl die de richting aangeeft richting het Green House. Het bord is dubbelzijdig, en ja je raadt het al: ik schilder één pijl de verkeerde kant op. Tot vermaak van de mannen. Zal het aan de stress liggen? De uitdrukking ‘’blond’’ kennen ze gelukkig niet in Ghana. ;-)

Op de valreep heb ik nog een serieus gesprek met m’n gastmoeder en oudste zoon (Godwin). Ik kom erachter dat ze 2 kinderen verloren heeft lang geleden. Dat had ik echt nooit verwacht van deze sterke en altijd vrolijke vrouw. 2 dochters, één van 9 jaar en één van 11 jaar. Allebei door ziekte. Ik wist wel dat kindersterfte hier veel hoger is dan bij ons, maar dit komt wel even dichtbij.. Godwin vertelt dit verhaal en Fati zegt niet zoveel. Om reactie van haar te krijgen zeg ik dat ik dat ze een sterke vrouw is. En dat ik haar respecteer, dat ze ondanks dit zo happy is. Ze draait zich met de rug naar me toe en staart de verte in. Ze staat daar zo een tijdje, fier en trots zoals alle vrouwen hier staan en lopen. Als ze zich omdraait huilt ze en gaat naar binnen. 10 minuten later hoor ik haar weer neuriën.

Ze zeggen dat je eigen omgang met verdriet vaak mede wordt bepaald door wat je gezien hebt in je leven: hoe gingen anderen ermee om. Fati vergeet ik in dat opzicht nooit denk ik.
In Ghana is er gewoonweg geen tijd om te rouwen. Na 1 dag worden mensen begraven, i.v.m. de warmte. Daarna gaat het leven gewoon door want er moet geld verdiend worden. Later als er genoeg geld is houden ze nog een feest om zo het leven van de persoon te vieren en eren. Maar het verdriet is er wel en blijft altijd.

Op vrijdagavond houden we in Karimenga een afscheid met z’n allen. Dit gaat gepaard met een vuurtje, 3 geslachte parelhoenen en bijzondere toespraken. Johan en zijn ouders krijgen mooie woorden en dat hebben ze verdiend. Voor dat gezin is helpen en bezig zijn met mensen een vanzelfsprekendheid. Maar het is niet vanzelfsprekend, het is uniek en zeker in combinatie met de bescheidenheid die ze bezitten.
Ze laten mij ook weer zien dat je mensen heel makkelijk hier net dat zetje kunt geven wat ze nodig hebben om verder te komen. Door middel van praten of door middel van middelen.
Ze financieren o.a. een nieuwe Trike voor het Green House (soort motor met kar erachter). Hiermee kunnen goedkoop boodschappen gedaan worden, want het kost niet veel benzine.
verder praten we hoe we het dorp op meer vlakken kunnen helpen behalve met de jongeren. De dorpelingen hebben zelf genoeg ideeën zoals scholing van de farmers, efficiënter verwerken van producten als Sheanut, of een irrigatiesysteem voor de akkers.

Voor mij is deze avond nog geen echt afscheid (ik kom zeker terug in Karimenga) maar toch krijg ik ook een toespraakje. Het afscheidscadeau voor m’n familie is uiteindelijk geen schaap geworden maar een fiets. Kwam iets makkelijker uit, en kunnen ze ook heel goed gebruiken!

De dagen in Molé natuurpark zijn erg leuk. De reis erheen is wel zwaar, 6 uur waarvan ca 2 a 3 uur een erg slechte weg en stoffig. Maar behalve 1 lekke band gaat alles voorspoedig. Als Nederlanders vragen we ons wel af waarom ze die weg in vredesnaam niet beter maken: een keer met de shovel eroverheen scheelt al de helft (volgens vader Johan). Het zou heel wat meer toeristen opleveren! Ik zit de hele rit achterin de open bak met de kids, en heb na een tijdje dezelfde kleur als de zandweg: (foto volgt). ‘’orange’’ volgens de kids. Dat vinden ze grappig, en makkelijk gezegd want op hun zwarte huid zie je viezigheid bijna niet.
In Molé is het heerlijk slapen in een hotel, zwemmen in een zwembad, eten in een restaurant, en een grandioos uitzicht. Fijn na al die tijd! Voor de natuur of dieren moet je eigenlijk niet naar Ghana gaan, daar zijn landen als Zuid-Afrika en Kenia voor. Ghana is vooral cultuur, mensen wat het mooi maakt.
Maar toch is er echt wel wat te zien als je geluk hebt, en dat hebben we deze keer met Antilopen, herten, apen, krokodillen, zwijnen en….. olifanten van heel dichtbij!
Met behulp van m’n camera –met telelens om lekker in te zoomen- toch hele mooie plaatjes kunnen schieten!

Ook bezichtigen we Japanners (de eeuwige toeristen) die zich met blouse en pantalon en wel het riet in duiken om maar zelf op de foto te kunnen met een olifant op de achtergrond. En ondertussen de dieren wegjagen door de herrie die ze maken. Gevoel voor natuur hebben ze niet echt.
Ik maak ook nog een roofoverval mee op ons eten op het terras: door een aap. Die uit het niets een bord patat leeg grist. Ik dacht dat alleen dierentuinapen zo bijdehand waren maar blijkbaar zit het gewoon in hun natuur. Het kan erger heb ik gehoord van andere vrijwilligers; soms vallen ze met z’n tienen tegelijk aan en pakken alles wat ze willen. Of ze forceren een deurslot en halen een hotelkamer leeg inclusief koffers.
Al met al een avontuur, vooral voor de kinderen van Ibrahim die nog nooit zo ver van huis geweest zijn. ze vermaken zich super, vooral in het zwembad. Ondanks dat ze niet kunnen zwemmen.

Dinsdag kom ik weer aan in Karimenga, en woensdag is het een kwestie van kleren wassen en spullen pakken. Veel te veel bagage heb ik. Een backpak, een klein koffertje, rugzak, emmer, laptoptas, cameratas. En een doos van 10 kilo met allemaal lekker eten en speelgoed uit Holland. Net per post ontvangen. Vrienden bedankt!! ;-) ik geniet van snoepjes, pringles, worstjes en vanalles en nog wat. Het was een kerstpakket maar werd een nieuwjaarspakket door de trage post hier.
Maar goed, alles moet mee in de Tro Tro richting de Bolga. Hier gooien ze het meeste op het dak en binden ze het vast. Ik besluit toch maar de helft te laten staan zodat Ibrahim dat later kan bezorgen.

M’n nieuwe woonplek is in Zaare, ligt tegen Bolgatanga aan. Deze keer een heel jong gezin. Moeder Rita is 28, en heeft haar eigen naai-shop waar ca 8 vrouwen kleding maken. vader Kennedy is brandweerman en ze hebben een zoontje van 4. Ze wonen in een grote compound met de hele familie. Ik ga er flink op vooruit met een mooie eigen ruimte met golfplaten dak. Geen elektriciteit in het hele dorp maar daar kunnen we mee leven. Hoewel, soms denk ik wel waarom ik zo nodig gastgezinnen zonder stroom gekozen heb. (ik had ook met stroom kunnen kiezen).
Wat wc betreft ben ik er wel op achteruit gegaan want die is er niet in het dorp, ook geen hokjes. Dus grote en kleine boodschappen doen we gewoon ergens bij een boom in het riet.

Mn nieuwe huisje wekt gelijk de indruk dat hier geen ongedierte naar binnen komt, en dus laat ik de eerste morgen een beker met wat thee op de grond staan omdat ik geen tijd heb het helemaal op te drinken (ja, typisch me). En dat komt me duur te staan, want ’s avonds blijkt er een leger mieren de weg naar de beker te hebben gevonden om daar thee met suiker te drinken. En dan hebben we het over Afrikaanse mieren: heeel groot en heel veel. Ik volg het spoor onder de deur door naar buiten. Ik heb geleerd in het Green House (daar waren ze ook) dat zo’n ‘nest’ mieren alleen maar een spoor (elkaar) volgen, en dat als je dit spoor onderbreekt ze niet meer weten waar ze heen moeten. Je kunt ze het beste met vuur bestrijden, maar dat is binnen een beetje lastig. Ik besluit dus dat ik niets doe en dat ze m’n thee op mogen drinken vannacht zolang ze dit afleidt van mijn matras die op de grond ligt. Het werkt en vanmorgen waren ze weg. Best respect voor mezelf dat ik lekker geslapen heb ;-)
Alleen ben wel klaar momenteel met het dierenrijk en dan vooral het ongedierte. Ik kan nog meer vertellen maar zal het jullie besparen ;-)

Het verhaaltje is weer lang geworden, dus volgende keer meer over mijn werk hier want daar valt veel over te vertellen!