Back to basic
Door: suzevandenbosch
Blijf op de hoogte en volg Suze
19 November 2011 | Ghana, Bolgatanga
Zaterdag
Vandaag een spannende dag; ik ga naar mijn echte gastgezin in Karimenga. Maar eerst bezoek ik ’s ochtends een voetbalwedstrijd in Bolgatanga: georganiseerd door Nederlandse vrijwilligers. Het is warm, warm en nog eens warm want nergens is schaduw te vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe de Ghanezen dan nog in staat zijn fanatiek te voetballen.
Ik help een poosje de kinds te schminken. En dat is leuk, want ze staan ervoor in de rij! Sommigen wassen het zelfs af en komen daarna terug om nóg een keer geschminkt te worden. Ook ontmoet ik andere mensen van o.a. Youth Harvest Foundation waar ik vanaf januari ga werken.
‘s Middags rust ik wat uit en tegen 6 uur vertrek ik richting Karimenga, ca 30 min rijden vanaf Bolgatanga. Ik wordt gebracht door Ibrahim. Hij is werkzaam voor Meet Afrika en tevens eigenaar van diverse projecten in Karimenga. Met mij gaan er 5 vrijwilligers mee die een nachtje in Karimenga gaan verblijven. Ik ken ze al (ontmoet in Nederland tijdens het introductieweekend) dus dat is extra gezellig. Ik merk wel dat ik wat afgemat begin te raken. Het reizen, nieuwe indrukken en vermoeidheid beginnen een beetje parten te spelen.
In het donker komen we aan in Karimenga. En dat is ook écht donker, want er is geen elektriciteit in Karimenga. Ik wordt opgewacht door mijn nieuwe ‘’Broertje’’ Jacob, hij brengt mij naar m’n huis. We lopen over kronkelige smalle paadjes met om ons heen hoog gras en nieuwe geluiden zoals krekels en geritsel. Ik besef het nu pas echt: ben beland in de middle of nowhere. En alleen.
Mijn huis bestaat uit een compound: enkele hutten bij elkaar met een soort binnenplaatsje. Mijn nieuwe familie wacht op me: moeder (Fati) en oude vader (zie foto’s ;-)) en enkele kinderen. Mijn eerste indruk is dat het lieve mensen zijn. Maar wel een beetje ‘’groeten uit de rimboe’’ gevoel. Ik heb m’n eigen hut, dus gelukkig wel een eigen plekje met wat privacy.
Speciaal voor ons vrijwilligers en 2 Amerikaanse toeristen wordt er ‘s avonds nog een optreden gegeven met drummers, en er is een storyteller: een Ghanees die verhalen vertelt. Dit is echt Afrika, en hoewel alles een beetje langs me heen gaat, voelt het goed.
Na een slechte nacht (veel geluiden et c) ga ik ‘s morgens mee naar de kerk met mijn gezin. Mn moeder is Christelijk en haar kinderen ook. Vader is een traditionalist: aanhanger van traditionele Afrikaanse geloof. Wat dat is moet ik nog gaan ontdekken.
Karimenga heeft een eigen klein kerkje, wat vooral gevuld is met vrouwen en kinderen. Het is een nieuwe ervaring, de Ghanezen zijn nogal wat uitbundiger dan wij Nederlanders. Er wordt gezongen, gedanst maar ook zeker aan bezinning gedaan.
Ze vertalen alles voor me naar Engels en ik wordt voorin geroepen om mezelf voor te stellen en krijg een warm applaus. Wat vooral indruk op me maakt is de passie van de mensen die ik voel tijdens de dienst. Het is echt. Ik stel me voor hoe m’n familie en vrienden dit zouden ervaren…
Zondag breng ik door met m’n gezin. Ze zijn leuk, vooral m’n broertjes en zussen. (totaal 5) de kinderen kunnen goed Engels, en moeder een beetje. En ze zijn zorgzaam. Ik ben een beetje verkouden geworden, en zodra ze mijn hoesten horen (rokershoestje) gaan ze de Ghanese geneeswijzen op me toepassen: en dat is vreemde soorten hout/schors/takken in een pan gooien en koken. Ik drink het goedje met pijn en moeite op, om het 10 minuten weer uit te kosten. Of ik het nog een keer wil proberen? Vraagt mn broer daarna. Goed.
Verder mag ik in m’n handjes klappen tot nu toe, want ben gezond en heb totaal geen last van darmklachten et c. ondanks het vreemde eten.
Verder leer ik m’n eerste woordjes Ghanees. In Ghana spreekt men inheemse talen: iedere regio heeft z’n eigen taal. In Karimenga heet het ‘’Mampoersie’’
Omdat er zoveel verschillende talen zijn, is de officiële taal Engels, op school wordt ook Engels lesgegeven. Daarom spreken met name de kids goed Engels (hoewel wel met een vreemd accent).
Maandag is een goede dag. Ik verken het gastenverblijf (Greenhouse) waar ik o.a. ga helpen. Dit gastenverblijf is gebouwd in dezelfde stijl als het dorp: dus hutten.
Hierover later meer! Ik help mee de kamers schoonmaken, praat wat met Ibrahim (eigenaar) en maak mijn eerste Afrikaanse gerecht in de keuken samen met mijn broetje en een andere jongen. Dit zijn leuke en goeie jongens. ‘s middags spelen we Nigretto buiten en krijg ik mn eerste drumles van deze jongens, die zelf erg goed zijn!!
‘s Avonds praat ik met m’n familie, en bekijken ze het fotoboekje wat ik meegenomen heb uit Nederland. Dit is hilarisch af en toe. Ze liggen bijvoorbeeld krom van het lachen om de laarzen die mn ma draagt op een foto.’’Big Shoes!’’ vinden ze dat, en logisch vergeleken met wat ze zelf gewend zijn: slippers of blote voeten.
Lachen doen ze graag, Ghanezen en ik merk dat ik daar van geniet.
Behalve de baby’s, de meeste beginnen te huilen als ze me zien: omdat ik blank ben ;-)
Dinsdag heb ik weer slecht geslapen. Het is hier vroeg donker (6-7 uur) en iedereen is in diepe rust rond 8 uur. Om vervolgens vroeg op te staan. Mijn moeder bijvoorbeeld start om 4 uur in de ochtend. Ze maakt pap ‘’koko’’ wat ze verkoopt op de markt vanaf 6uur ‘s ochtends. Ik hoor dus vanaf 4 uur pannen rammelen, ruik het vuur dat ze stookt en daarbij lopen er ook nog flink wat geiten, hanen en honden rond die herrie maken. Daarbij is het warm in zo’n hut, kortom: drama.
Dinsdagmorgen was ik met m’n moeder vieze kleren van de hele week. Met de hand. Het
duurt 1,5 uur en is heeeeet. De komende tijd loop ik 3 dagen met dezelfde kleren denk ik!
Het verschil is duidelijk: mijn was neemt de hele waslijn in beslag, ik heb meer kleren dan de hele familie bij elkaar. ze hebben niets, en wat ze dragen zijn nogal oude vodden.
Ook help ik mee water halen voor het gastenverblijf. Traditioneel: pompen uit de put en dragen op je hoofd. ;-/
‘s Avonds arriveert er een groep Nederlanders bij het gastenverblijf die twee dagen blijven. Zij zijn verbonden met Meet Afrika en de Youth Harvest Foundation. Het zijn Professionals uit het bedrijfsleven die op werkvakantie zijn: ze buigen zich samen met Ghanezen over vraagstukken en daarnaast ook persoonlijke bezinning.
Super interessant dus, en vooral voor mij als vrijwilliger hier!
Helaas ben ík op dit op dat moment niet meer in staat me te focussen, laat staan een normaal gesprek te voeren. Ik zit er even helemaal doorheen. Het doet heel veel met je als je alleen in een totaal andere en totaal primitieve omgeving terecht komt. Je komt jezelf enorm tegen. Daarbij heb ik slaapgebrek en dat is funest. Ik merk dat ik de controle over mezelf verlies en in een roes rondloop. Het is een vreemde gewaarwording. Ze noemen het de bekende ‘’Cultuurschok’’ waarvan ik dacht zal wel meevallen! Niet dus ;-)
Ik baal dus een beetje van de timing dat de hele groep er juist nu is. Maar die blijkt achteraf juist goed te zijn. Want er zijn enkele Nederlanders die het zien dat de emoties hoog zitten bij mij, waaronder de coach van de groep. Zij heeft zelf in Ghana gewoond en weet wat het is. De komende 2 dagen worden uiteindelijk onvergetelijk met zeer goede gesprekken en veel emotie die loskomt. Het is geen toeval dat ze er zijn op het juiste moment. Dat raakt me.
De groep voert ‘s avonds gesprekken met de bewoners van het dorp, o.a. over ontwikkeling. Er valt genoeg te doen hier, blijkt. Maar daar ga ik me later op focussen….
Donderdag en vrijdag rust ik lekker uit (ook op verzoek van Ibrahim) en ik slaap een nachtje rustig in de Green House in plaats van thuis. Verder ga ik met de jongens op verkenning uit, lekker op de fiets o.a. naar de markt. Ik help met de maïs oogsten en begin langzaamaan een beetje te genieten van de heerlijke rust, natuur en mooie mensen hier.
Dit avontuur is nu al mooier dan ik had durven dromen! ;-)
Dikke kus voor jullie allemaal!!!
Vandaag een spannende dag; ik ga naar mijn echte gastgezin in Karimenga. Maar eerst bezoek ik ’s ochtends een voetbalwedstrijd in Bolgatanga: georganiseerd door Nederlandse vrijwilligers. Het is warm, warm en nog eens warm want nergens is schaduw te vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe de Ghanezen dan nog in staat zijn fanatiek te voetballen.
Ik help een poosje de kinds te schminken. En dat is leuk, want ze staan ervoor in de rij! Sommigen wassen het zelfs af en komen daarna terug om nóg een keer geschminkt te worden. Ook ontmoet ik andere mensen van o.a. Youth Harvest Foundation waar ik vanaf januari ga werken.
‘s Middags rust ik wat uit en tegen 6 uur vertrek ik richting Karimenga, ca 30 min rijden vanaf Bolgatanga. Ik wordt gebracht door Ibrahim. Hij is werkzaam voor Meet Afrika en tevens eigenaar van diverse projecten in Karimenga. Met mij gaan er 5 vrijwilligers mee die een nachtje in Karimenga gaan verblijven. Ik ken ze al (ontmoet in Nederland tijdens het introductieweekend) dus dat is extra gezellig. Ik merk wel dat ik wat afgemat begin te raken. Het reizen, nieuwe indrukken en vermoeidheid beginnen een beetje parten te spelen.
In het donker komen we aan in Karimenga. En dat is ook écht donker, want er is geen elektriciteit in Karimenga. Ik wordt opgewacht door mijn nieuwe ‘’Broertje’’ Jacob, hij brengt mij naar m’n huis. We lopen over kronkelige smalle paadjes met om ons heen hoog gras en nieuwe geluiden zoals krekels en geritsel. Ik besef het nu pas echt: ben beland in de middle of nowhere. En alleen.
Mijn huis bestaat uit een compound: enkele hutten bij elkaar met een soort binnenplaatsje. Mijn nieuwe familie wacht op me: moeder (Fati) en oude vader (zie foto’s ;-)) en enkele kinderen. Mijn eerste indruk is dat het lieve mensen zijn. Maar wel een beetje ‘’groeten uit de rimboe’’ gevoel. Ik heb m’n eigen hut, dus gelukkig wel een eigen plekje met wat privacy.
Speciaal voor ons vrijwilligers en 2 Amerikaanse toeristen wordt er ‘s avonds nog een optreden gegeven met drummers, en er is een storyteller: een Ghanees die verhalen vertelt. Dit is echt Afrika, en hoewel alles een beetje langs me heen gaat, voelt het goed.
Na een slechte nacht (veel geluiden et c) ga ik ‘s morgens mee naar de kerk met mijn gezin. Mn moeder is Christelijk en haar kinderen ook. Vader is een traditionalist: aanhanger van traditionele Afrikaanse geloof. Wat dat is moet ik nog gaan ontdekken.
Karimenga heeft een eigen klein kerkje, wat vooral gevuld is met vrouwen en kinderen. Het is een nieuwe ervaring, de Ghanezen zijn nogal wat uitbundiger dan wij Nederlanders. Er wordt gezongen, gedanst maar ook zeker aan bezinning gedaan.
Ze vertalen alles voor me naar Engels en ik wordt voorin geroepen om mezelf voor te stellen en krijg een warm applaus. Wat vooral indruk op me maakt is de passie van de mensen die ik voel tijdens de dienst. Het is echt. Ik stel me voor hoe m’n familie en vrienden dit zouden ervaren…
Zondag breng ik door met m’n gezin. Ze zijn leuk, vooral m’n broertjes en zussen. (totaal 5) de kinderen kunnen goed Engels, en moeder een beetje. En ze zijn zorgzaam. Ik ben een beetje verkouden geworden, en zodra ze mijn hoesten horen (rokershoestje) gaan ze de Ghanese geneeswijzen op me toepassen: en dat is vreemde soorten hout/schors/takken in een pan gooien en koken. Ik drink het goedje met pijn en moeite op, om het 10 minuten weer uit te kosten. Of ik het nog een keer wil proberen? Vraagt mn broer daarna. Goed.
Verder mag ik in m’n handjes klappen tot nu toe, want ben gezond en heb totaal geen last van darmklachten et c. ondanks het vreemde eten.
Verder leer ik m’n eerste woordjes Ghanees. In Ghana spreekt men inheemse talen: iedere regio heeft z’n eigen taal. In Karimenga heet het ‘’Mampoersie’’
Omdat er zoveel verschillende talen zijn, is de officiële taal Engels, op school wordt ook Engels lesgegeven. Daarom spreken met name de kids goed Engels (hoewel wel met een vreemd accent).
Maandag is een goede dag. Ik verken het gastenverblijf (Greenhouse) waar ik o.a. ga helpen. Dit gastenverblijf is gebouwd in dezelfde stijl als het dorp: dus hutten.
Hierover later meer! Ik help mee de kamers schoonmaken, praat wat met Ibrahim (eigenaar) en maak mijn eerste Afrikaanse gerecht in de keuken samen met mijn broetje en een andere jongen. Dit zijn leuke en goeie jongens. ‘s middags spelen we Nigretto buiten en krijg ik mn eerste drumles van deze jongens, die zelf erg goed zijn!!
‘s Avonds praat ik met m’n familie, en bekijken ze het fotoboekje wat ik meegenomen heb uit Nederland. Dit is hilarisch af en toe. Ze liggen bijvoorbeeld krom van het lachen om de laarzen die mn ma draagt op een foto.’’Big Shoes!’’ vinden ze dat, en logisch vergeleken met wat ze zelf gewend zijn: slippers of blote voeten.
Lachen doen ze graag, Ghanezen en ik merk dat ik daar van geniet.
Behalve de baby’s, de meeste beginnen te huilen als ze me zien: omdat ik blank ben ;-)
Dinsdag heb ik weer slecht geslapen. Het is hier vroeg donker (6-7 uur) en iedereen is in diepe rust rond 8 uur. Om vervolgens vroeg op te staan. Mijn moeder bijvoorbeeld start om 4 uur in de ochtend. Ze maakt pap ‘’koko’’ wat ze verkoopt op de markt vanaf 6uur ‘s ochtends. Ik hoor dus vanaf 4 uur pannen rammelen, ruik het vuur dat ze stookt en daarbij lopen er ook nog flink wat geiten, hanen en honden rond die herrie maken. Daarbij is het warm in zo’n hut, kortom: drama.
Dinsdagmorgen was ik met m’n moeder vieze kleren van de hele week. Met de hand. Het
duurt 1,5 uur en is heeeeet. De komende tijd loop ik 3 dagen met dezelfde kleren denk ik!
Het verschil is duidelijk: mijn was neemt de hele waslijn in beslag, ik heb meer kleren dan de hele familie bij elkaar. ze hebben niets, en wat ze dragen zijn nogal oude vodden.
Ook help ik mee water halen voor het gastenverblijf. Traditioneel: pompen uit de put en dragen op je hoofd. ;-/
‘s Avonds arriveert er een groep Nederlanders bij het gastenverblijf die twee dagen blijven. Zij zijn verbonden met Meet Afrika en de Youth Harvest Foundation. Het zijn Professionals uit het bedrijfsleven die op werkvakantie zijn: ze buigen zich samen met Ghanezen over vraagstukken en daarnaast ook persoonlijke bezinning.
Super interessant dus, en vooral voor mij als vrijwilliger hier!
Helaas ben ík op dit op dat moment niet meer in staat me te focussen, laat staan een normaal gesprek te voeren. Ik zit er even helemaal doorheen. Het doet heel veel met je als je alleen in een totaal andere en totaal primitieve omgeving terecht komt. Je komt jezelf enorm tegen. Daarbij heb ik slaapgebrek en dat is funest. Ik merk dat ik de controle over mezelf verlies en in een roes rondloop. Het is een vreemde gewaarwording. Ze noemen het de bekende ‘’Cultuurschok’’ waarvan ik dacht zal wel meevallen! Niet dus ;-)
Ik baal dus een beetje van de timing dat de hele groep er juist nu is. Maar die blijkt achteraf juist goed te zijn. Want er zijn enkele Nederlanders die het zien dat de emoties hoog zitten bij mij, waaronder de coach van de groep. Zij heeft zelf in Ghana gewoond en weet wat het is. De komende 2 dagen worden uiteindelijk onvergetelijk met zeer goede gesprekken en veel emotie die loskomt. Het is geen toeval dat ze er zijn op het juiste moment. Dat raakt me.
De groep voert ‘s avonds gesprekken met de bewoners van het dorp, o.a. over ontwikkeling. Er valt genoeg te doen hier, blijkt. Maar daar ga ik me later op focussen….
Donderdag en vrijdag rust ik lekker uit (ook op verzoek van Ibrahim) en ik slaap een nachtje rustig in de Green House in plaats van thuis. Verder ga ik met de jongens op verkenning uit, lekker op de fiets o.a. naar de markt. Ik help met de maïs oogsten en begin langzaamaan een beetje te genieten van de heerlijke rust, natuur en mooie mensen hier.
Dit avontuur is nu al mooier dan ik had durven dromen! ;-)
Dikke kus voor jullie allemaal!!!
-
19 November 2011 - 13:39
Janita:
Lieve Suus, indrukwekkend verhaal .. Veel succes !!!
Leuke foto`s van jou en van je 'gezin', van je hut en de omgeving ..
Hopenlijk ga je snel wennen aan het slaapritme en blijf je gezond..
Echt heel leuk om zo te lezen wat je meemaak en wat je allemaal
bezig houd .. Dat het nog lastig voor je is, lezen we ook.!
Hopenlijk krijg je snel je eigen gevoel en emotie onder controle..
Veel liefs van mij (en als je terug kom, mag je Anna ook wel even
schminken, het ziet er leuk uit ;)) -
19 November 2011 - 14:10
Thina:
Lieve Suus,
Wat een mooi en emotioneel verhaal... Super trots op jou!
Super om te lezen en hoop dat het snel wat beter met je gaat!
Hou je taai meis, we denk aan je!
Dikke dikke kus van ons
ps; ontvang je sms? En heb je het adres van waar je nu zit?
Xxx
-
19 November 2011 - 14:22
Bea:
hee suus, waaauw echt een super gaaf verhaal!!
Echt super gaaf dat die Nederlanders precies op dat moment kwamen!
Succes en ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal!!
xxxxliefs -
19 November 2011 - 15:26
Alissa:
Lieve Suus,
Wow ben echt onder de indruk. Wat een mooi verhaal.
Leuk alles die foto's en te lezen hoe je alles beleefd.
Ben super trots op je! Denk aan jezelf en hou je taai meis.
Heb je een adres daar?
Dikke kus en
Groetjes van mijn fam -
19 November 2011 - 15:55
Sander:
Hé Suus,
Best heftig allemaal, kan me goed voorstellen dat je hoofd te klein is om alle indrukken te kunnen vatten. Mooie foto's trouwens. Moet wel lachen om het leefritme van 's morgens heel vroeg tot 's avonds vroeg. Precies het tegenovergestelde van jou.......Wie weet wordt je nog omgeturnd tot ochtendmens...
Je "gezin" ziet er trouwens erg lief uit, lijken me zo op het eerste gezicht heel aardige mensen. Ben trouwens ook heel benieuwd hoe zo'n kerkdienst gaat, kan me er hier vandaan weinig van voorstellen.
Gisteren verjaardag van Monique gehad, en ja, dus zonder jou. Maar goed, dat probleem kennen we natuurlijk al van onze zus, zwager en kids in Canada.
In ieder geval veel succes gewenst daar, en ik kijk met belangstelling weer uit naar je volgende bericht.
groetjes,
Sander + family -
19 November 2011 - 20:19
Dineke Van Iwaarden:
Lieve Suze,
Wat een belevenissen en ontdekkingen heb je al in een korte tijd beleeft! Fijn om te lezen dat het je goed gaat. Dat je heel veel indrukken opdoet die verwerkt moeten worden is heel begrijpelijk. Kan ook wel een beetje met je meevoelen omdat ik vaak alleen heb gereisd en ja..... dan moet je het helemaal alleen en met jezelf doen.
Hoe vreemd ook misschien maar al ben je nog zo ver weg je zult altijd blijven ervaren dat moeder aarde ons allemaal draagt waar we ook ter wereld zijn!
Geniet van alles!!
Liefs en groetjes, Dineke
-
19 November 2011 - 21:32
Vinkie:
Lieve Suusje,
Wat een verhaal weer! En wat een ander leven zeg, die cultuurshock is niet meer dan logisch. Erg indrukwekkend om te lezen allemaal.
De mensjes zien er wel allemaal superjoris uit dus voor je het weet voel je je vast helemaal thuis.
Ik vind het in ieder geval superknap van je!! Succes lieverd!! Denk aan jou, dikke kus!
-
19 November 2011 - 22:40
Nicole Vermeulen:
Ik dacht eens even kijken of er al wat op staat en ik kon dus al meteen hele verhalen lezen! Erg leuk. Knap dat je daar in de middle of nowhere toch verhalen en foto's op het net kan zetten. Je familie ziet er erg lief en vrolijk uit en het is wel handig dat ze Engels spreken. Maar om 8 uur gaan slapen en om 4 uur elke dag herrie, ja, dan snap ik wel dat je moe wordt. Maar eh, heb je geen oordopjes bij je? Ik ben benieuwd naar je volgende verhalen. Heel veel plezier toegewenst en ik weet zeker: het wordt een tijd om nooit te vergeten! -
20 November 2011 - 09:28
Brechtje:
Ha lief Zusje,
Jammer dat ons laatste belminuutje zo kort was! :( Maar goed om te horen dat de ergste shock al een beetje voorbij is. Kan het alleen maar weer beter worden! Je lijf moet ook even kunnen wennen aan de hitte, het eten en het ritme.
En blijf maar voor ogen houden dat je aan het einde sterker bent dan ooit daarvoor. Dan weet je pas echt wat bikkelen en overleven is.
Dikke kus en we spreken je snel!
Brechtje, Ron & kids -
20 November 2011 - 13:34
Rianda:
Hee Suze,
Wat leuk om zo te lezen hoe je het allemaal beleef!!
stoer dat je je zo wil aanpassen aan de bevolking daar.
heel veel sterkte met wat je allemaal nog ga beleven..
hou je taai meis!
lief Rianda -
21 November 2011 - 10:09
Terese:
Ha Suus,
Wat super leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaak..!
Als ik het zo lees valt het nog niet mee om zo ineens om te schakelen..
Hoop dat je gauw het ritme van daar een beetje te pakken krijg, en dat je helemaal kunt gaan genieten van alles wat je nog mee ga maken.!!
En wat een super leuke foto's van jou, je hut, en je 'gezin'.
Veel succes daar met alles, en ben nu al benieuwd naar je volgende indrukwekkende verhaal!
Liefs Terese & Johnny en de kids -
21 November 2011 - 10:45
Marielle:
Ha Suus,
Wat een mooi verhaal en wat leuk om te lezen wat je daar allemaal meemaak in zo'n korte tijd..! Leuke foto's van jou, je huisje en je 'gezinnetje'...
Geniet ervan meisj.. & hou je taai, we denken aan je!
(had je gister nog gebeld, heb je al een afrikaans nummer?, kunnen we snel weer even bijkletsen!)
Veel Liefs Marielle -
21 November 2011 - 11:51
Eva:
Hé girl,
Heel indrukwekkend om te lezen wat je allemaal meemaakt en hoe je je nieuwe leven ervaart. Zorg goed voor jezelf!
xx
Eva -
21 November 2011 - 13:38
Coby:
Hoi Suze,
Even wennen .... maar wel genieten hoor! Beleef je ws maar 1 keer ... Wel fijn dat ze Engels praten, kun je in elk geval communiceren. Ik zag wel het uitzicht van je douche, maar hoe zit het met water enzo? Is het een gekantelde emmer oid?
Mooie foto's ...
Gr,
Coby -
21 November 2011 - 18:54
Gerda:
Hey meid
veel succes en ik hou je foto`s en verhaal in de gaten heel erg leuk om zo te kunnen volgen..
hou je taai ..
Groetjes van Gerda -
22 November 2011 - 09:37
Meta:
Suze, wat indrukwekkend, ik vind het heel knap van je!
X Meta -
22 November 2011 - 20:09
Bj:
Ha grote zus
Heel indrukwekkend verhaal, en ben heel erg trots op jouw.
We leven erg met je mee en hopen snel weer iets te horen of zien.
Veel succes en hou je taai!!
Groetjes
Bj,Mien en kids -
22 November 2011 - 20:14
Steffi:
Hello Suze,
Heerlijk om te lezen en om op deze wijze met je mee te reizen. Lekker mee gaan in het "tranquillio" rustige ritme, wat moet je anders in 35* onder een zinderende zon. Hier vriest het dan toch eindelijk. Korte koude dagen, de winter in. Ook leuk, seizoenen! Maar geniet toch nog eerst maar even van de warmte.
Succes, Steffi
P.S. Leuke foto's! Die boomwinkel is nog wel wat om te plaatsen in de Wat's going on in retail. -
22 November 2011 - 21:58
Wanda :
Hoi Suze
Wat een ervaringen en indrukken heb je al op gedaan
echt totaal wat anders dan je kootjebroekse geboorte grond, wat zijn wij hier dan verwend he als je dit ziet.
Maar ook heel mooi en geweldig om mee te maken
heel erg leuk om je ervaringen te zien en te delen.
Heb je ook al met een emmer water geoefend op je hoofd ?
hou je taai !!!!
we leven met je mee
Groetjes Wanda -
23 November 2011 - 12:18
Berdien En Joëlle:
Antire Suusje, kawula? haha volgens Google is dit 'goedemiddag' en 'hoe gaat het?' in het Ghananees? Klopt dat een beetje?
Mooi om te lezen wat je bezighoud. Je bent een bikkel!
Liefs Wilfred, Berdien en Joëlle
-
23 November 2011 - 12:23
Johan:
Goed verhaal Suus!
Ik hoop voor je dat je weer wat beter slaap in je, overigens geweldige!, hutje..
Probeer wel even in je achterhoofd te houden dat wij hier in een mist/kou front zitten tot maart hè! ;)
Zet hem op!
Ps. jaloers op je douche view!
-
23 November 2011 - 20:11
Dave:
Hee Suze,
Jee! Wat een indrukwekkende verhalen. Dacht even snel je log te checken en vluchtig mee te lezen maar het is nogal meeslepend... Hou je haaks daar en geniet van de rust en positiviteit die je zo te lezen nu al ervaart! Dave
P.S.
Hebben ze nog een beetje leuke radio daar?! ;) -
24 November 2011 - 17:23
Gerwin V Harten:
Heej suus,
Alles goed met je? Ik heb wel respect voor je
Met wat je doet. Je zult er wel een sterke vrouw
Van worden. Ga je nog verder trekken door het land?
Na de zeekust ofzo! Dan moet je ff bellen dan kom ik ook haha!
Staat nog op mijn lijstje.
Hej succes nog en pas wel een beetje op je eigen.
Groetjes..... -
24 November 2011 - 17:48
Loes:
Lieve Suus,
Wat een mooi verhaal en wat schrijf je heerlijk. Ik ben echt super trots op je knap dat je deze uitdaging bent aangegegaan en je voelt je vast snel beter!
Geniet, denk niet te veel, kijk om je heen dikke kus van mij -
25 November 2011 - 14:23
Bianca Boelhouwer:
hey suus,
wat een verhaal pfff grote bewondering voor je!! en die cultuurschock kan ik me helemaal voorstellen. hoop dat je je snel "thuis" gaat voelen. maar zoals ik het lees gaat het helemaal goed komen met je!! denk goed om jezelf. en ben benieuwd naar je volgende verhaal!!!
hou je taai!
liefs bianca
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
