Back to basic

Zaterdag
Vandaag een spannende dag; ik ga naar mijn echte gastgezin in Karimenga. Maar eerst bezoek ik ’s ochtends een voetbalwedstrijd in Bolgatanga: georganiseerd door Nederlandse vrijwilligers. Het is warm, warm en nog eens warm want nergens is schaduw te vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe de Ghanezen dan nog in staat zijn fanatiek te voetballen.
Ik help een poosje de kinds te schminken. En dat is leuk, want ze staan ervoor in de rij! Sommigen wassen het zelfs af en komen daarna terug om nóg een keer geschminkt te worden. Ook ontmoet ik andere mensen van o.a. Youth Harvest Foundation waar ik vanaf januari ga werken.

‘s Middags rust ik wat uit en tegen 6 uur vertrek ik richting Karimenga, ca 30 min rijden vanaf Bolgatanga. Ik wordt gebracht door Ibrahim. Hij is werkzaam voor Meet Afrika en tevens eigenaar van diverse projecten in Karimenga. Met mij gaan er 5 vrijwilligers mee die een nachtje in Karimenga gaan verblijven. Ik ken ze al (ontmoet in Nederland tijdens het introductieweekend) dus dat is extra gezellig. Ik merk wel dat ik wat afgemat begin te raken. Het reizen, nieuwe indrukken en vermoeidheid beginnen een beetje parten te spelen.

In het donker komen we aan in Karimenga. En dat is ook écht donker, want er is geen elektriciteit in Karimenga. Ik wordt opgewacht door mijn nieuwe ‘’Broertje’’ Jacob, hij brengt mij naar m’n huis. We lopen over kronkelige smalle paadjes met om ons heen hoog gras en nieuwe geluiden zoals krekels en geritsel. Ik besef het nu pas echt: ben beland in de middle of nowhere. En alleen.
Mijn huis bestaat uit een compound: enkele hutten bij elkaar met een soort binnenplaatsje. Mijn nieuwe familie wacht op me: moeder (Fati) en oude vader (zie foto’s ;-)) en enkele kinderen. Mijn eerste indruk is dat het lieve mensen zijn. Maar wel een beetje ‘’groeten uit de rimboe’’ gevoel. Ik heb m’n eigen hut, dus gelukkig wel een eigen plekje met wat privacy.
Speciaal voor ons vrijwilligers en 2 Amerikaanse toeristen wordt er ‘s avonds nog een optreden gegeven met drummers, en er is een storyteller: een Ghanees die verhalen vertelt. Dit is echt Afrika, en hoewel alles een beetje langs me heen gaat, voelt het goed.

Na een slechte nacht (veel geluiden et c) ga ik ‘s morgens mee naar de kerk met mijn gezin. Mn moeder is Christelijk en haar kinderen ook. Vader is een traditionalist: aanhanger van traditionele Afrikaanse geloof. Wat dat is moet ik nog gaan ontdekken.
Karimenga heeft een eigen klein kerkje, wat vooral gevuld is met vrouwen en kinderen. Het is een nieuwe ervaring, de Ghanezen zijn nogal wat uitbundiger dan wij Nederlanders. Er wordt gezongen, gedanst maar ook zeker aan bezinning gedaan.
Ze vertalen alles voor me naar Engels en ik wordt voorin geroepen om mezelf voor te stellen en krijg een warm applaus. Wat vooral indruk op me maakt is de passie van de mensen die ik voel tijdens de dienst. Het is echt. Ik stel me voor hoe m’n familie en vrienden dit zouden ervaren…

Zondag breng ik door met m’n gezin. Ze zijn leuk, vooral m’n broertjes en zussen. (totaal 5) de kinderen kunnen goed Engels, en moeder een beetje. En ze zijn zorgzaam. Ik ben een beetje verkouden geworden, en zodra ze mijn hoesten horen (rokershoestje) gaan ze de Ghanese geneeswijzen op me toepassen: en dat is vreemde soorten hout/schors/takken in een pan gooien en koken. Ik drink het goedje met pijn en moeite op, om het 10 minuten weer uit te kosten. Of ik het nog een keer wil proberen? Vraagt mn broer daarna. Goed.
Verder mag ik in m’n handjes klappen tot nu toe, want ben gezond en heb totaal geen last van darmklachten et c. ondanks het vreemde eten.
Verder leer ik m’n eerste woordjes Ghanees. In Ghana spreekt men inheemse talen: iedere regio heeft z’n eigen taal. In Karimenga heet het ‘’Mampoersie’’
Omdat er zoveel verschillende talen zijn, is de officiële taal Engels, op school wordt ook Engels lesgegeven. Daarom spreken met name de kids goed Engels (hoewel wel met een vreemd accent).


Maandag is een goede dag. Ik verken het gastenverblijf (Greenhouse) waar ik o.a. ga helpen. Dit gastenverblijf is gebouwd in dezelfde stijl als het dorp: dus hutten.
Hierover later meer! Ik help mee de kamers schoonmaken, praat wat met Ibrahim (eigenaar) en maak mijn eerste Afrikaanse gerecht in de keuken samen met mijn broetje en een andere jongen. Dit zijn leuke en goeie jongens. ‘s middags spelen we Nigretto buiten en krijg ik mn eerste drumles van deze jongens, die zelf erg goed zijn!!
‘s Avonds praat ik met m’n familie, en bekijken ze het fotoboekje wat ik meegenomen heb uit Nederland. Dit is hilarisch af en toe. Ze liggen bijvoorbeeld krom van het lachen om de laarzen die mn ma draagt op een foto.’’Big Shoes!’’ vinden ze dat, en logisch vergeleken met wat ze zelf gewend zijn: slippers of blote voeten.

Lachen doen ze graag, Ghanezen en ik merk dat ik daar van geniet.
Behalve de baby’s, de meeste beginnen te huilen als ze me zien: omdat ik blank ben ;-)

Dinsdag heb ik weer slecht geslapen. Het is hier vroeg donker (6-7 uur) en iedereen is in diepe rust rond 8 uur. Om vervolgens vroeg op te staan. Mijn moeder bijvoorbeeld start om 4 uur in de ochtend. Ze maakt pap ‘’koko’’ wat ze verkoopt op de markt vanaf 6uur ‘s ochtends. Ik hoor dus vanaf 4 uur pannen rammelen, ruik het vuur dat ze stookt en daarbij lopen er ook nog flink wat geiten, hanen en honden rond die herrie maken. Daarbij is het warm in zo’n hut, kortom: drama.
Dinsdagmorgen was ik met m’n moeder vieze kleren van de hele week. Met de hand. Het
duurt 1,5 uur en is heeeeet. De komende tijd loop ik 3 dagen met dezelfde kleren denk ik!
Het verschil is duidelijk: mijn was neemt de hele waslijn in beslag, ik heb meer kleren dan de hele familie bij elkaar. ze hebben niets, en wat ze dragen zijn nogal oude vodden.
Ook help ik mee water halen voor het gastenverblijf. Traditioneel: pompen uit de put en dragen op je hoofd. ;-/

‘s Avonds arriveert er een groep Nederlanders bij het gastenverblijf die twee dagen blijven. Zij zijn verbonden met Meet Afrika en de Youth Harvest Foundation. Het zijn Professionals uit het bedrijfsleven die op werkvakantie zijn: ze buigen zich samen met Ghanezen over vraagstukken en daarnaast ook persoonlijke bezinning.
Super interessant dus, en vooral voor mij als vrijwilliger hier!

Helaas ben ík op dit op dat moment niet meer in staat me te focussen, laat staan een normaal gesprek te voeren. Ik zit er even helemaal doorheen. Het doet heel veel met je als je alleen in een totaal andere en totaal primitieve omgeving terecht komt. Je komt jezelf enorm tegen. Daarbij heb ik slaapgebrek en dat is funest. Ik merk dat ik de controle over mezelf verlies en in een roes rondloop. Het is een vreemde gewaarwording. Ze noemen het de bekende ‘’Cultuurschok’’ waarvan ik dacht zal wel meevallen! Niet dus ;-)
Ik baal dus een beetje van de timing dat de hele groep er juist nu is. Maar die blijkt achteraf juist goed te zijn. Want er zijn enkele Nederlanders die het zien dat de emoties hoog zitten bij mij, waaronder de coach van de groep. Zij heeft zelf in Ghana gewoond en weet wat het is. De komende 2 dagen worden uiteindelijk onvergetelijk met zeer goede gesprekken en veel emotie die loskomt. Het is geen toeval dat ze er zijn op het juiste moment. Dat raakt me.

De groep voert ‘s avonds gesprekken met de bewoners van het dorp, o.a. over ontwikkeling. Er valt genoeg te doen hier, blijkt. Maar daar ga ik me later op focussen….
Donderdag en vrijdag rust ik lekker uit (ook op verzoek van Ibrahim) en ik slaap een nachtje rustig in de Green House in plaats van thuis. Verder ga ik met de jongens op verkenning uit, lekker op de fiets o.a. naar de markt. Ik help met de maïs oogsten en begin langzaamaan een beetje te genieten van de heerlijke rust, natuur en mooie mensen hier.

Dit avontuur is nu al mooier dan ik had durven dromen! ;-)

Dikke kus voor jullie allemaal!!!