Wie ben ik?

Hallo allemaal!

Deze keer eerst een verhaal over wat me nu bezighoudt...

Van alleen reizen wordt je sterk, zeggen ze. het is inderdaad een confrontatie met jezelf.
Een mens is een mens door andere mensen. We worden gevormd door de mensen om ons heen, vanaf jongs af aan. Wie ben je eigenlijk nog, als je dat alles weg laat?

Hier in Afrika wens ik dat ik dezelfde taal spreek, dat ik opeens zwart ben, dat ik niet opval of anders ben. De mensen hier meten me niet aan wat ik heb of gedaan heb, wat ik meegemaakt heb. De zaken waar ik trots op ben: mijn familie, vrienden, prestaties, werk, bezittingen, het telt niet meer. Want het komt uit een andere wereld.
Het is just ‘’Me’’waar ze naar kijken.

Wat blijft er over van jezelf? Niet zoveel, blijkt. Vooral je onzekerheid komt aan het licht.
Dat je heel graag aardig gevonden wilt worden, net zo aardig als de vorige vrijwilligers hier. Liever nog aardiger, zelfs. ;-). en soms is dat lastig, want de Ghanezen praten graag over vorige vrijwilligers. Wat voor geweldig werk ze hebben verricht et c. dit moet je opvatten als positief, want ze praten positief over mensen van ‘’jouw soort’’ maar van mij mogen ze af en toe wel even kappen nu.
Heel kinderachtig, ik weet het, maar je bent constant op zoek naar waardering, houvast in een andere wereld. Nu zie je pas hoe je altijd denkt vanuit het perspectief van een ander: wat vindt men ervan. Voldoen aan de maatstaven van de rest. En fouten maken is mn grootste angst. Ik moet mezelf bewijzen, maar voor wie eigenlijk?
Ghanezen zijn een van de meest vriendelijke en behulpzame mensen op deze aardbol. Het zijn nou net níet het soort mensen die hoge verwachtingen van je hebben.

Waarom heb ik dan nóg moeite met zaken? Blijkbaar ben je zelf vaak je grootste vijand. De ander is vaak helemaal niet met jou bezig zoals je zelf denkt. De maatstaven van een ander, creëer je vaak zelf. En als een ander jou wél meet aan zijn of haar maatstaven, so what? Dat doe je zelf ook…

Mijn grootste missie en vraag nu -waar ik eigenlijk het antwoord al op weet- is: Hoe krijg ik meer zelfvertrouwen? Wordt het misschien eens tijd, dat ik eerst van mezelf leer houden? Maar hoe doe je dat. Ik denk dat het een kwestie is van accepteren. Want de enige die mij nog niet geaccepteerd heeft op deze wereld, ben ikzelf.

Nu weer even back to the story: Op een krokodil zitten durf ik dan weer wel!!!! zie foto ;-) deze krokodil was niet bezig met mij, maar gefocust op een levende kip die ze voor zijn neus hielden (dat zie je dan weer niet op de foto) in het meer wat je op de foto ziet leven ca 200 krokodillen, groot en klein. Afgelopen zaterdag hebben we ook een slavenkamp bezocht, dit kamp was rond 1700 tot 1850 een centraal punt in de slavenhandel van landen boven Ghana richting de zuidkust. Er staan geen gebouwen, het is gewoon een grote rots. Op de rots werd alles gedaan, gekookt, gegeten, gedanst, gemarteld. ‘s nachts sliepen de slaven vastgeketend aan een boom. In de gaten gehouden door een nachtwacht bovenop een toren (zie rotsblokken op de foto)
Het is moeilijk voor te stellen dat mensen als beesten werden verhandeld destijds.

Lesgeven is deze week nog niet echt gelukt. Ben eerst maar eens achter in de klas gaan zitten samen met de andere meiden om te observeren. Een heerlijk zooitje is het in de klas! En wordt zelfs actief ruilhandel bedreven met gele meloenen! Het valt me nog mee hoeveel leraren er zijn, volgens mij is er elke dag wel een leraar. Ze zijn alleen vaak verdwenen tussendoor. Ze geven wat oefeningen op en laten de klas dan gerust een uurtje alleen.
Onze hulp is meer dan welkom blijkt na overleg met de hoofdleraar, dus morgen ga ik meedraaien met de klas. De kids hebben les van 8 tot half 2, dus dat zijn prima tijden.

Deze week hebben we wel een totaaloverzicht gemaakt van de Green House: inkomsten en uitgaven. Het valt me nog mee wat er aan toeristen komt, het is vooral mond op mond reclame. Ook kom ik erachter dat het Green House eigenlijk nog maar net officieel is. Pas sinds de zomer is de officiële vergunning er. Dat is typisch Ghanees, stukje bij beetje krijg ik eindelijk steeds meer informatie die relevant is. Mn hele ‘’top down’’ denksysteem ligt hier letterlijk op z’n kop. Grrrr af en toe!

Ik zit dus steeds meer in de modus van niet denken en gewoon lol maken. En als je in die modus zit, dan valt er genoeg te lachen met de Ghanezen. Want ze zijn dan misschien arm, ouwenhoeren kunnen ze als de beste! Het houdt het leven leuk. Daarom lachen ze zoveel. Denk ik.

Mijn ontmoeting met de chief van het dorp moet nog plaatsvinden, officieel moeten mijn ‘’ouders’’ mij voorstellen als hun nieuwe tijdelijke dochter. Ik ga daar maar eens zelf achteraan dit weekend…. Ik heb wel een nieuwe naam gekregen: Napwa. Het is gebruikelijk dat ze je een lokale naam geven. Mijn naam betekent ‘’vrouw van de chief’’ Een hele eer dus! Hopen dat de beste man het niet te letterlijk gaat nemen ;-)
Ow ja… er staat ook een bezoekje gepland bij de waarzegger dit weekend in het dorp. Gewoon eens om te zien hoe dat gaat!

Ik heb trouwens een internetmodum gekocht, daarmee kan ik zelfs vanuit Karimenga internetten. Ik moet dan nog wel ergens mn laptop op laten laden want die is met 2 uur leeg, maar het is een vooruitgang. Want het duurt even voordat je met de trotro in Bolga bent, en dan is het hopen dat het internet het doet in het internetcafé, überhaupt is het de vraag of het café open is. Niets is zeker hier. Ja… ik heb wat over voor het thuisfront! Haha. Maar alle leuke, lieve en spontane reacties op mn blog, mails of sms’sjes houden mij wel overeind hier, dus lieve mensen: daarom een hele dikke knuffel voor jullie en dank voor alle support!!!


Dikke kus